Op mijn werk ben ik actief in een werkgroep om de interne communcitie te verbeteren. Ik stelde voor een weblog te installeren, iets dat we nu druk aan het uitwerken zijn.
Volgens de lectuur die ik daarvoor doorneem vandaag, moet een blogger zich wel dagelijks melden, anders kijkt je publiek niet reikhalzend naar je uit.
Nou, dat wil ik wel natuurlijk. Dus gelijk maar weer de draad opgepakt. Een verslag van het bezoekje aan de Caves de Roquefort.
In het dorpje Roquefort op de Causse du Larzac is maar één ding belangrijk: schapenkaas. De schapen grazen op de prachtige hoogvlakten, de Causses. De melk van deze schapen gaat naar een tiental producenten, waarvan de Société de grootste is. In het zomerseizoen worden de grotten van de Société druk bezocht door toeristen. Helaas lag er geen Roquefort meer te rijpen toen wij de grotten bezochten. Zal je altijd zien. Alle kaas was net naar de koelpakhuizen verhuisd. Pas vanaf december gaan de schapen weer lammeren en dus melk geven en wordt er weer kaas gemaakt.
In Nederland kennen we maar één soort Roquefort. Ter plekke worden ook nog twee andere variëteiten gemaakt en verkocht: een scherpere, uit de Cave des Templiers, en een zachtere uit de Cave de Baragnaudes. Vooral de soorten die je in Nederland niet kunt kopen bevielen ons het best (natuurlijk).
Op onze vraag wat er ter plekke nu bij Roquefort wordt gedronken kwam het verrassende antwoord: krachtige rode streekwijn bij gewone Roquefort en Cave des Templiers, zoete witte bij de Cave de Baragnaudes.
Beide varianten hebben we natuurlijk bij de tent uitgeprobeerd: bij de Templiers een hele simpele Cotes de Millau, bij de Baragnaudes een St. Jean de Minervois. Beide combinaties waren verrukkelijk! Weer wat geleerd.
Over de Cotes de Millau binnenkort meer.