Geproefd: de Callia’s

Er zijn al weer twee reacties: Carla heeft de twee Argentijnse wijnen van WBW-november al gedronken en beoordeeld, en op het Ministerie gaan ze er met dozen tegelijk erdoorheen, lijkt het wel. Nog even om de geheugens op te frissen: het gaat deze maand om twee wijnen van Bodegas Callia, een Shiraz 2005 en een Shiraz/Bonarda 2005.

Zelf hebben we afgelopen weekend twee combinaties gemaakt: zaterdag de salade met bloedworst en cantharellen van Onno Kleyn, zondag een hertepeper. Want Shiraz/Syrah zou goed bij wild passen. Waarom is dat eigenlijk zo? Dat heeft te maken van de ‘aardse’ smaken en stevige ‘body’ van de wijnen van de syrah-druif. Voor volgende keer zal ik daar wat meer over uitzoeken en opschrijven.

We vonden het beide sappige, smakelijke wijnen, modern maar goed gemaakt. Ook na een dag open staan waren ze nog prima te genieten. Spannende wijnen vonden we het niet. Toen beide flessen leeg waren, hadden we het wel gehad: meer van deze wijnen hoefde voor ons niet. Ze bleven wat eendimensionaal; een slok was een slok, zonder verdere diepgang. Maar ondanks dat vonden we prima categorie 2-wijnen: blij als we dit op een feestje krijgen.

De Shiraz/Bonarda vonden we zwoeler, met meer fruit, minder uitgesproken zuren en veel vanille in de geur (eikenhouten vaten, snippers of staven). Nico vermoedt dat er zeer rijp fruit is gebruikt voor deze wijn, of dat deze een tweede, zogenaamde malolactische gisting heeft ondergaan, waarbij de scherpe appelzuren omgezet worden in melkzuren.

De Shiraz had nog wat laurier en drop in de geur, rook wat kruidiger, had ‘betere’ zuren. Beide wijnen hadden een alcoholpercentage van 14% en vrij weinig tannines. Ons beider voorkeur gaat uit naar de Shiraz, aangezien deze nog het meeste karakter had.

Carla vroeg zich in haar commentaar af waarom die Nieuwe Wereldwijnen zo gaan vervelen: voor zover ik het begrijp heeft dat vooral te maken met de manier waarop de wijnmaker met zijn druiven omgaat: clean, steriel, filtering van de wijn en mikken op een kwaliteit die jaar in jaar uit hetzelfde kan blijven. Voeg daar dan nog bij het moeilijke begrip terroir, waarmee ze in Frankrijk onder andere bedoelen: het verbouwen van de juiste druiven in de juiste omstandigheden (grondsoort, omgeving, klimaat). In Nieuwe Wereld-landen wordt veel minder op dit soort omstandigheden gelet. De San Juanvallei, waar Bodegas Callia ligt, is bloedheet en droog, meer geschikt voor tafeldruiven dan voor wijn. Ook dat soort invloeden bepalen of een wijn vlak is en gaat vervelen.

Tot slot: hoe combineerde de wijnen bij het eten? Ons oordeel: goed genoeg. De salade van bloedworst en cantharellen was heerlijk, de wijnen combineerden er goed bij. Als de wijnen iets meer zuur hadden gehad, was de combinatie waarschijnlijk nog beter geweest.

Hetzelfde gold voor de hertepeper. We haalden het recept uit een oude vertrouwde reeks, de Blue Band kookboekjes uit midden jaren tachtig: hertepoulet marineren in wijn, azijn en kruiderij. De volgende dag uit de marinade halen, aanbraden samen met blokjes spek. Daarna anderhalf uur gaar stoven na cognac, wat bloem en wat van de marinade toegevoegd te hebben. De laatste 5 minuten nog wat champignons en sjalotjes toevoegen. Saus afmaken met room (Blue Band kookboekje Vlees/Wild, pagina 127).

Foto: Wijngaarden van Bodegas Callia aan de voet van de Andes, Argentinië